Podczas gdy większość polskich biskupów zajęta jest moralizatorstwem politycznym lub wręcz polityką, był w naszym kraju biskup, co kupy się nie trzymał. I nie trzymał się zawsze, a nawet często ogólnego biskupiego mainstreamu, który często sprowadza się do obrony prawie niczym nie zagrożonej wiary lub do banałów wszelakiej maści. Człowiek ten to intelektualista, nie tylko biskup, ale ponadto teolog. I nie tylko teolog per se, ale i filozof, zajmujący się kwestiami ludzkiego istnienia we wszechświecie, przyrodą i wszechświatem samym.
Kiedy inni zawsze głosili banały, on zawsze wybierał bardziej intelektualny komentarz skierowany do wiernych własnej diecezji. Kiedy wszyscy mówili to samo, on potrafił powiedzieć coś innego. Z tego powodu nielubiany przez populistyczno-tradycjonalistyczne serce episkopatu i odrzucany w większości przez komentatorów "chrześcijańskich".
W swojej karierze pisał, między innymi, takie książki, jak Teizm i filozofia analityczna, Głębia bytu, Trzy kultury, Medytacje sokratejskie, Ułaskawienie natury, Bóg Abrahama i Whiteheada, The Structure of the Metascientific Revolution, The Idea of Unification in Galileo's Epistemology.
W książkach tych biskup szeroko zajmował się nie tylko rozważaniami o charakterze teologicznym i filozoficznym, ale interesowały go współczesne teorii filozofii czy biologii. I tak, wydaje się, że biskup Życiński, jest bardziej intelektualistą w sutannie, aniżeli biskupem, takim jak prosty lud chciałby go widzieć według "widzi im się" Gazety Polskiej, Naszego Dziennika czy Najwyższego Czasu.
Wywody Życińskiego, choć rzecz jasna uproszczone w stosunku do nauki, są i tak wielkim krokiem naprzód pod względem intelektualnym od tego, co wierni w Polsce moga usłyszeć z ust swoich biskupów, nie mówiąc o księzach.
Bo jedni i drudzy, krytykując rzeczywistość rzadko kiedy dostrzegają zbiorowy półanalfabetyzm, obszernie w Polsce występujący, choć i tak pod tym względem jest lepiej niż w USA. Zbiorowy półanalfabetyzm naszym banalnym w słowach biskupom służył i słuzy.
